ღირს მამა გიორგის

უნდა ვიფიქრო, ალბათ, კიდევ დიდხანს და დიდხანს,
და ვცადო: უფრო ჭეშმარიტად ვიწამო ღმერთის,
რომ გავხსნა ესე საკვირველი ჩემდამი კითხვა:
იქ, წყალწითელა სადაც კონცხებს კლდეების ერთვის...

ტაძარი როა მოწამეთის, როგორც ფასკუნჯი,
ფიქლების ქედზე შემომჯდარი, მშვიდად, დიადად,
ხოლო ტაძარსა შინა დავალს თეთრი საუნჯე,
ძალუძს რომელსაც, აცისკროვნოს ყველა წყვდიადი...

მამა გულღია, თეთრ-მწყაზარი, მღვდელი უბრალო,
თმა-წვერ დაშლილი, თითქოს მიწას განრიდებული,
მარტივად მთქმელი შენი სიბრძნის, ჩვენო უფალო,
ადამიანი, მაგრამ სულიწმიდით ცხებული...

ჩენს დარღვეულ ჟამს, სხეულს, სულს და გადაგვარებას,
საიდან, როგორ, რანაირად აღმოხდა ნეტავ?
ძველი დროების ჩამორეკეს თითქოს ზარებმა,
თითქოს წმინდანთა ჩვენთა ლამაზ აჩრდილებს ვხედავ...

        მიხეილ ღანიშაშვილი.