სტამბოლის ქუჩებში ხეტიალმა თბილისის ძველი ქვაფენილიანი უბნები გაგვახსენა. ერთმა ქუჩამ კი თავი მშობლიურ სიღნაღში გვაგრძნობინა. თითქოს სადაცაა გამურული მენახშირე ბიჭი ჩამოირბენდა ვირზე გადაკიდებული ნახშირით სავსე ხურჯინით... "მენახშირე ბიჭი ვარ, არ მაქვს ბინა-საფარი, ნახშირს ვყიდი ბედისგან, ნახშირივით დამწვარი"...
|